De zon schijnt en mijn benen zien voor het eerst dit jaar de zon, die benen doen ontzettend veel pijn en mijn lichaam voelt zwaar en licht tegelijkertijd. Het wil slapen maar ik wil nog zoveel doen, moet nog zoveel doen (tas inpakken want morgen vlieg ik de zee over). Ik schrijf en blader wat door mijn boekje heen en besluit dat ik wat trein schrijf krabbels kan overtypen.

Bij de AH hoef ik mijn ID kaart voor het eerst niet te laten zien, later kom ik erachter dat ik alcohol vrije rode wijn kocht. Ik ben 21 vandaag, laat mijn sleutels alsnog bij de kassa liggen terwijl ik mijn boodschappen inpak om vervolgens thuis te zijn zonder sleutels, terug bij de kassa wijst de kassière mij er nog eens op dat ze me nog had gezegd mijn sleutels niet te vergeten, maar hier ben ik toch,sleutels vergeten. Één van mijn vriendinnetjes heeft de mooiste taart voor me gebakken, met bloemetjes erop! Langzaam wordt mijn kamer steeds voller, gevuld met de liefste mensen. Ik krijg een heel fijn boek als cadeau en een mooie plant. Die avond gaan we uit, met fietsen in de metro, gin uit een plastic flesje. Dit zijn van die nachten met de liefste mensen. Het loopt vrij makkelijke uit de hand en ineens zoen ik met de knapste jongen die ik ooit heb gezien.

II
Het IFFR is volop aan de gang, ik kijk een hele fijne film : HEIS

III
Het is in de avond, het is koud en in de winter en ik heb zin in een ijsje, ik neem een sof ijsje. Ik ben vrij vroeg op mijn werk, of vrij laat - het is 20:30. Voor het IFFR is er een feestje voor fancy mensen, en ik ben benoemd tot garderobe samen met een collega en gelijk een fijne vriendin. Garderobe staan is iets moeilijker dan verwacht, maar we overleven het en we krijgen af en toe eten en drinken toe gestopt. Ik ruik voor het eerst dat mijn baas ruikt naar hem met zijn krullende haar. Het feestje is veel later afgelopen dan verwacht, het is vreemd om de plek leeg te zien, de discoballen lijken vrij verloren. Om 02:30 gaat de sleutel in het slot en de volgende dag staat de wekker weer om 07:30. Mijn mobiel verdrinkt tijdens de fietstocht naar huis. 

IV
Stage is begonnen, lange leuke dagen, treinreizen en veel schrijven. En lezen. Ik lees één van mijn favoriete boeken in de trein (ik kan niet goed kiezen). Veel en vaak zit ik in de trein voor stage, en tijdens die trein ritten lees ik boeken. Dit boek heb ik voor het eerst (en tegelijkertijd laatst tot nu) vijf jaar geleden gelezen. Nu merk ik ongemerkt hoeveel liefde met hem lijkt op de van in het boek. 

"Ik bewoog mijn lijf een klein beetje naar achteren, voelde Daafs adem tussen de haartjes van mijn nek en de warmte van zijn lichaam heel dicht naast me. De laatste centimeters tussen ons in verdwenen, we werden naar elkaar toe gezogen. Mijn benen pasten precies in de bocht van de zijne en mijn rug raakte zijn borst. We pasten precies in elkaar, alsof ik in een mal gleed, speciaal op mijn lijf gemaakt. We pasten als duplo in elkaar , volmaakt en vanzelfsprekend. "
Uit : Je blijft - Anna Drijver

Nu heb ik een berichtje van hem, of ik dit weekend kan afspreken, ik antwoord niet, ik kan niet maar zou willen dat ik wel kon, en door het niet uit te spreken voelt de kans groter om hem toch te zien. 

V
Het is de dag om te stemmen, ik ga nog eerder weg van huis dan normaal. Ik stem op centraal station en het is gigantisch druk. Het is een dag dat de zon langzaam tevoorschijn komt en met ons flirt. Voor stage moet er ontzettend veel gebeuren, latex produceren, latex naaien. Ik besluit op een picknick kleedje buiten te zitten en meters latex met de hand te naaien. Het is goed en fijn zo.

VI
Ik lig deze ochtend iets langer in bed dan gebruikelijk, ik ga vandaag niet naar stage maar naar werk. De geiser van mijn huis wordt gemaakt, wat betekend dat de douche weer warm kan in plaats van alleen koud, feest. Ik stap op de fiets naar werk, mijn benen trappen hard om snel genoeg op werk te komen. De Erasmusbrug staat open, die staat altijd lang open, als ik wacht kom ik laat, te laat. Ik besluit naar het dichtstbijzijnde metro station te fietsen, de metro gaat onder de maas door. Het is een gigantisch metro station, met van die lopende banden die ze ook op Schiphol hebben, ik fiets erover heen en ga gigantisch snel. Ik open de deur, geef de plant water (hij gaat bijna dood, ik werk minder, minder liefde voor de plant) ik verander de etalage en dagdroom de rest van de dag een beetje. Die avond zie ik hem, we praten uren, zoveel verhalen in te halen. Over stage raak ik moeilijk uitgepraat en hij weet precies de dingen die ik niet weet en met al dagen afvraag. 

Zijn arm vormt zich om mijn schouder, dwaalt af na mijn middel. Ik vind zijn vingers in de mijne. Ik wil dat je gaat, ik wil dat je blijft. En hoewel je me nu heel stevig vasthoudt, mijn koude lichaam helemaal door dat van jouw wordt verwarmd. Weet ik ook dat je me weer los gaat laten, wij ontglippen elkaar uiteindelijk altijd, om vervolgens rondjes om elkaar te blijven draaien. 

Ik probeer te ontsnappen aan zijn greep, steel de dekens alleen voor mezelf, het lukt een beetje. Niet veel later tilt hij me weer op, ik zweef bijna als een vliegtuigje, hij probeert me onhandige kusjes te geven terwijl ik boven hem balanceer en hij me steeds hoger de lucht in tilt. Nog even raken we elkaar niet kwijt. Pas vroeg in de ochtend weer, als ik de trein weer richting stage neem. Ik zit bij je achterop naar het station. De laatste zoen. 

VII
Weer eens trappen mijn benen hard rond om snel te fietsen, werken, na de cocktails (verstopt in groene gezonde uitziende smoothies - ook tijdens werk) de avond ervoor was opstaan iets moeilijker dan normaal. Ik neem mijn ontbijt terwijl de eerste klanten alweer binnenstromen. Ik ben nu al stijf en dan moet vanavond nog komen. Rond vier uur vertrek ik van werk naar de schouwburg, Fabian wacht buiten al op mij, via de artiesten ingang gaan we naar binnen. We krijgen de code voor de kleedkamer, in de kleedkamer staan de vier emmers gevuld met slijm al klaar, de afgelopen dagen op stage heb ik 40 liter slijm geproduceerd, en een fantastisch recept gemaakt (je kan er bellen mee maken, slijmbellen!) Maar nu staan de 4 emmers in de kleedkamer van de schouwburg in Rotterdam, klaar om vanavond te kunnen schitteren. We eten nog een ijsje voordat we aanschuiven bij het eten, ik schep veel te veel op, want iedereen zegt dat ik dat en dat en dit en dat ook moet proberen. Fabian en ik grappen al dat we na het eten niet meer in de latex pakken zullen passen. De lichten worden geregeld, muziek klaar gezet (last minute, zoals alles), een backstage fotograaf/filmer wordt toegewezen, de kleedkamer die ons is toegewezen is aan de andere kant van het gebouw waar we zullen opbouwen. We kleden ons om terwijl er een stuk of tien mensen hun pauze houden in de ruimte waar wij in ons onderbroek staan om vervolgens in een latex pak te wurmen. 

Het latex pak zit gigantisch strak om mijn lichaam van top tot teen gehuld in een zwart latex pak, alleen gaten rond mijn ogen en mond. Maar daarover heen komt al snel een masker en daarover heen nog een zwarte panty. Het is tijd om klaar te zetten, ik klim de tafel op en wordt onder het slijm geplakt, wat langzaam van me af begint te druppen. Na een half uur zitten, is het tijd om de zaal in te rijden en voor twintig minuten zo stil mogelijk te zitten en het slijm van me af te laten druipen. Ik zie niks, slijm voor mijn ogen, ik hoor mensen, ik hoor fototoestellen, ik voel af en toe een hand mijn lichaam langzaam aanraken. Af en toe fluistert Bart in mijn oor hoeveel minuten er voorbij zijn. 

De eerste ronde zit erop, Fabian en ik worden beide weer terug gereden naar de plaats waar we ons weer kunnen bewegen en waar we het masker en slijm van ons mogen afhalen. Mensen komen naar ons toe, moedigen ons aan en zijn vooral gefascineerd door de strakke latex pakken, het is echt een fetish.We  hebben we veel seksistische opmerkingen gekregen maar gelukkig nog veel meer verwonderde mensen. Na een uur begon het hele feest weer opnieuw. De tijd ging sneller en ik voelde me eindelijk de danser (haha) die naar binnen mocht via de artiesten ingang. Het gaat sneller voorbij deze keer, er zijn nog veel meer mensen die kijken (ik zie nog steeds niks) maar hoor zoveel stemmen en voel de warmte van alle mensen lichamen. Voor ik weet worden we weer terug gereden, maken we ons schoon met baby doekjes en staan er mensen op een rij om daar weer foto's van te maken. Later douche ik me schoon en fris in de kleedruimte en krijg ik een t-shirt van Fabian. We krijgen muntjes om drinken te halen,  de biertjes zijn snel op en Bart haalt later de biertjes uit de artiesten koelkast om stiekem onze glazen mee bij te vullen. Wat een avond/nacht. 

1 opmerking:

  1. Oooh, ik heb Je Blijft jaren geleden één keer gelezen en ik ben het nooit vergeten. Echt zo mooi. Die slijmperformance (als ik het goed interpreteer) klinkt echt cool.

    BeantwoordenVerwijderen