aanraking

DRIEËNTACHTIG.

Ondertussen weet ik niet of ik de avonturen die we samen beleven helemaal goed bijhoudt en tel, maar ik geloof dat dit onze drieëntachtigste avontuur samen was.

Ik gooi de deur achter mij dicht, de sjaal die ik draag sla ik nog een keer extra om me heen. Het is november en het is ineens veel kouder dan ik verwacht had. Op het moment dat ik mijn sleutelbos zal verplaatsen van mijn jaszak naar mijn tas, zijn ze nergens te bekennen. Al vrij snel kom ik erachter dat ik mijn deur achter mij dicht heb geslagen met de sleutels nog aan de binnenkant van mijn deur. Helaas heb ik ervaring met mijzelf buiten te sluiten, maar gelukkig ook altijd een bed bij een lief persoon waar ik mag slapen als dat gebeurt.

Gelukkig heb ik mijn ov niet huis laten liggen en kan ik de trein richting Amsterdam nemen, G heeft een interview gehad voor vice/iD en we zouden nog op korte date gaan voordat zijn film in premiere gaat. Zijn interview is net afgelopen als ik foam in loop, hij knuffelt mij. We lopen het museum in en geven elkaar kusjes voor onze favoriete fotografie werken. Ik ben er dol op hoe klef wij kunnen zijn in het openbaar. Het is al donker als we het museum uit komen en we lopen een beetje dwalend door de straten van Amsterdam. Over een uur begint zijn wereldpremière in Tuschinski. Hand in hand lopen we richting Tuschinski, hij lacht zo ontzettend lief naar mij en zegt dat we nog veel vaker dwalend door donkere straatjes moeten lopen.

Naarmate de premiere meer in de buurt komt, komen er steeds meer bekende gezichten Tuschinski in lopen. Één van mijn beste vriendinnetjes komt ook en de ouders van G houden een plekje voor ons bezet in de zaal. De voortvertoning van zijn film gaat gepaard met een Q&A. Uugh ik ben zo ontzettend verliefd op hem. Ik ben zo blij als ik hoor dat het publiek zijn film goed vind en bij zo trots op hem dat hij deze droom van hem kan afvinken en dat al met zijn afstudeerfilm.

We zitten in café de jaren als hij mij bombardeert met kusjes en verteld dat hij zo blij is dat hij dit samen met mij mee mag maken. Veel van zijn vrienden zijn er ook en ik heb hem bijna nog nooit zo gelukkig gezien als deze avond. Meerdere drankjes en een bruin café later, rennen we naar Amsterdam centraal en halen we de nachttrein nog precies op tijd.

Als we op Rotterdam centraal zijn aangekomen lopen we richting zijn huis, hand in hand. Niet veel later liggen we samen in bed, ik ben zo blij dat ik naast dit leuke (leukste) wezen in slaap mag vallen. Hij is zo blij, ik ben zo trots op hem en vind het zo fijn om hem zo gelukkig te zien. Hij zegt dat hij zo blij met mij is en dat deze avond zonder mij niets had betekend. Ik schrik er een beetje van maar ondertussen vind ik het ook mega mega ontzettend lief. Hij is zo ontzettend lief.

De volgende dag is een langzame ochtend, mijn favoriete ochtend. De rest van de dag hangen we een beetje brak rond in zijn huis, vooral op de bank. We kijken de film Syncdrome NY, hij verteld me dat het de eerste film was die hij zag waardoor hij filmmaker wou worden. Hij zag die film ongeveer 10 jaar geleden en nu 10 jaar later is zijn in premiere gegaan op IDFA.

De volgende ochtend vangen we douchedruppels onder de douche, hij geeft me kusjes over mijn hele gezicht. "Ik hou van jou" Meer kusjes volgen.

ZEVEN.

Ik tel de keren dat we samen op avonturenpad gaan, het is zaterdag vandaag en de zevende keer dat we samen zijn. Het is zo'n zaterdag waar de zon tussen de wolken door verschijnt maar je de regen al in de lucht voelt hangen. Ik ben net iets eerder op centraal station dan jij, ik treuzel bij de automaat om mijn ov chipkaart op te laden, treuzelen vind ik fijn, wachten niet.

Wachtend op perron 7, het perron waar de trein richting Eindhoven zal vertrekken, belt hij me op, ik ben altijd net te laat met opnemen, deze keer geen uitzondering, ik bel hem(G) terug, hij neemt niet op (de voicemail die hij heeft is fantastisch). Twee handen rond mijn middel en lippen in mijn nek, hij is er. De trein komt aangereden en zoeken een plekje naast elkaar. Hij is verkouden, plaatst zijn hoofd op mijn schouder. We vertellen elkaar de gemiste dagen bij. Hij is enthousiast om naar de Dutch Design week te gaan en ik word enthousiast van hem. Kriebelend door mijn haar verteld hij nog één van zijn vele verhalen.

Het vervelende, maar zeker ook leuke aan de Dutch Design week is dat er zo ongelooflijk veel te zien is. Stiekem was ik woensdag ook al geweest, zodat ik alvast een paar van de honderden dingen kon zien die ik wou zien, kon bij praten met oude stage vriendinnetjes en iets minder last zou krijgen van het idee dat ik lang niet alles zou kunnen zien. Nu ben ik er met hem, we bekijken de afstudeer show van de Design Academy, hier is het zo druk dat we elkaar af en toe kwijt raken, zijn handen slaan altijd weer om mijn middel. Belanden in een kleine expositie in een parkeergarage, eten hamburgers en beseffen ons beide dat we lang niet alles kunnen gaan zien wat we willen zien. Terwijl de zon in het begin nog verstoppertje aan het spelen was heeft de regen het nu gewonnen. Het regent en wij lopen door de steeds leger wordende straten van Eindhoven, we houden elkaars handen vast en draaien dansend rondjes om elkaar heen, zetten twee stappen vooruit en drie achteruit, geeft hij mij kusjes in de regen.

Wij zijn richting het terrein waar ik van februari tot en met augustus stage heb gelopen, daar ontmoeten we mijn stage vriendinnetjes, allemaal weer terug voor een paar dagen in Eindhoven. We drinken biertjes in een kroegje tegenover de studio van Bart, de studio die voor vanavond is omgetoverd tot een nacht club.

Van buiten is de studio totaal donker, alles is afgeplakt met zwart. Éénmaal binnen zie je twee dansers op grote blokken bewegen op de muziek die geen ritme lijkt te hebben. Discolichten zorgen ervoor dat de kostuums die de dansers dragen nog net iets magischer zijn dan dat ze zonder de discolichten zijn. Ik plaats me naast hem op de verwarming (die nu wel aan staan). Even later vervolgen we ons weg naar de ruimte van de (vip) lounge. Hier is alles glimmend zwart, van vloer tot plafond + een mega spiegelwand. We krijgen de éne champagne fles naar de andere, dat ik niet eens meer weet hoe veel glazen we hebben gedronken. De champagne wordt in lichtgevende koelemmers geserveerd, misschien moet ik nog één keer benadrukken dat mijn stage nogal magisch was?

Er bestaat een kans dat G al eerder richting Rotterdam vertrekt, een vriend van hem heeft een serie voor de televisie gemaakt die deze avond in première gaat. Hij vraagt of ik nog even met hem naar buiten ga, of ik blijf of mee ga (samen porno kijken (de serie gaat over porno)). Buiten staat een groepje mensen te roken, of we ook willen, als ik mijn lippen om de sigaret sluit, beginnen ze tintelen en smaakt alles ineens super zoet, speciale kruiden. Het begint harder te regenen en het groepje rokende mensen vertrekt of weer naar binnen of richting treinstation. G en ik blijven buiten staan, hij zoent me en drukt zich stevig tegen me aan. "Ik mis je heel erg, ook al sta je hier voor mij" We zoenen en even lijkt het of er niets meer om ons heen is. Het wordt steeds later en we besluiten nadat we afscheid hebben genomen dat het tijd is om de trein naar huis te nemen. Het is rond middernacht maar het voelt als een uur of vijf in de ochtend, de champagne begin ik nu pas te merken en de terug reis voelt veel te lang, vervlochten in elkaar zitten we in de trein. Ik kan niet meer stoppen hem kusjes te geven.

Wij zijn weer in Rotterdam, hij pakt mijn hand vast en leidt me zo door donkere straatjes naar zijn huis. Hij tilt me op, kust me en legt me neer op zijn bed. "Ik heb je zo erg gemist deze week". In de ochtend kus ik hem wakker en vertrek naar mijn werk "Tot vanavond".

(Ik heb het interessantste wezen ooit ontmoet en ondertussen zijn we al op avonturenpad tien geweest, misschien dat ik er wat meer van zal delen. En ik hoop er nog veel meer te beleven)

Paspoort niet vergeten! Het staat in grote letters op een afgescheurd papiertje dat met een plakbandje op de deur. Ik check het nog één keer, ja het paspoort zit echt in mijn tas. Met de koffer in mijn hand loop ik naar het metrostation en vertrek richting centraal station. Bij de trein kom ik Irm tegen. We eten snoepjes in de trein, het is als een schoolreisje. In 25 minuten zijn we op schiphol, we zijn door de controle heen. Hebben wat vertraging, gaan in het vliegtuig, zijn in de wolken. We praten en ineens landen we alweer, in Schotland. Alles gaat heel soepel, we gaan met een dubbeldekker naar Edinburgh, stappen uit, vinden ons hostel. Gaan op ontdekkingstocht, vinden een verstopte bios waar je gratis film kan kijken - er is een lezing over forensisch onderzoek, CSI in het echt zeg maar en ik vind het fantastisch. We lopen in de nacht nog rond in deze sprookjesstad, ik ben verliefd.

In de ochtend kijken we in mineralen winkeltjes en passen veel te veel kleding in een vintage winkel, ik vond er de mooiste zwarte broek die mijn kont lijkt te kussen. Daarna gaan we naar de Summerhall, hier volgen we een workshop over het maken van eigen bacterie en werken in een lab. Ik loop de gang op om even iets te drinken, hier ontmoet ik James, hij werkt in het lab, we raken aan de praat en wisselen contactgegevens uit. Het werken met pipetten, chemicaliën en handschoenen is fascinerend en heel fijn om ook weer mijn hoofd wat meer te gebruiken in deze stage periode waar het vooral om maken draait.

Het is al donker als we de Summerhall uitlopen en een supermarkt zoeken voor wat eten, deze stad is serieus een sprookje, Irm en ik zeggen het bijna elke straat die we inlopen. We zien een grote heuvel en besluiten dat we die morgen willen beklimmen. Als we appels en chocolade koekjes hebben gevonden in de supermarkt gaan we terug naar de Summerhall, we horen van de bibliotheek, nog iets om morgen te bezoeken. Die avond zien we een voorstelling, Fast Lane, en het is serieus één van de mooiste dingen die ik in een lange tijd heb gezien.

In die avond lopen we langs een paars verlicht kasteel en eindigen we in een kroeg met roze/paarse neon verlichting en heel veel knuffels aan het plafond en een jungle thema toilet. Hier praten we voor uren en ik ben zo gelukkig met dit avontuur met die mooie lieve meisje en het is een mega compliment voor ons beide dat mensen denken dat we zusjes zijn.

In het stapelbed valt me op hoe bijna iedereen hetzelfde slaapt (ik slaap in een zaal van 30). Ik luister naar de slaapgeluiden en val dan snel zelf ook al heerlijk in slaap.

Het is de laatste dag, het waait hard en het is koud, twee dikke jassen houden mij warm. We beklimmen de heuvel en ook dit is ontzettend mooi, overal groeien bloemen en het lijkt een nieuwe wereld die ik nog niet eerder heb gezien. Helemaal boven aan waaien we bijna weg, ik glij nog uit en glij een paar meters naar beneden. We hebben het erover dat we zo graag nog wat langer zouden willen blijven. Maar om 9 uur in de avond gaat onze vlucht.

We vinden de bibliotheek in Summerhall en de daar bij horende Collin. Collin is een man van in de zestig en deze bibliotheek is zijn privé verzameling aan boeken (het zijn er honderden als het er niet duizenden zijn). Stiekem denk ik ook dat Collin er vaak slaapt, zijn ontbijt hangt nog in zijn baard. Hij verteld zijn levensverhaal, raad ons de mooiste boeken aan, neemt ons op avontuur mee en stelt ons voor aan allemaal mensen, dan haasten we ons naar het vliegveld.

drie minuten te laat voor het inchecken blijken we niet meer met het vliegtuig mee te mogen. En dat terwijl het vliegtuig pas over een uur vertrekt, beetje jammer wel. Er gaan geen vliegtuigen meer deze avond en de eerste gaat weer om acht uur in de ochtend. Nu hebben we wel de extra dag/nacht die we zo graag wouden. Ik stuur een berichtje naar werk dat ik de volgende dag er iets later zal zijn, dit doe ik met de laatste procenten die nog in mijn mobiel zitten. En een berichtje naar James met de vraag of hij een bank voor ons over heeft. We vertrekken met onze koffers weer met de bus naar het centrum, ik verkleed me nog in de bus (we zijn de enigste die er in zitten) en we gaan naar hetzelfde kroegje van de dag daarvoor, er is een live band aan het spelen. We raken in gesprek met een groepje kunst studenten en leggen uit waarom we naar de kroeg gaan met onze koffers. Aaron bied ons een bank aan. Ondertussen is er een berichtje van James, hij heeft een kamer over en zou ons op kunnen halen. Hij haalt ons op, het valt nu pas op dat de sturen aan de andere kant in de auto zitten. We praten tot diep in de nacht, waterpijp, glazen whiskey. De volgende dag worden we naar het vliegveld gebracht. Een avontuur dat ik niet had willen missen, fijn misschien toch dat we het vliegtuig wel hadden gemist. En toen ineens was ik weer in Rotterdam en stond ik in de fijnste winkel te werken.

Op naar meer avonturen.

De zon schijnt en mijn benen zien voor het eerst dit jaar de zon, die benen doen ontzettend veel pijn en mijn lichaam voelt zwaar en licht tegelijkertijd. Het wil slapen maar ik wil nog zoveel doen, moet nog zoveel doen (tas inpakken want morgen vlieg ik de zee over). Ik schrijf en blader wat door mijn boekje heen en besluit dat ik wat trein schrijf krabbels kan overtypen.

Bij de AH hoef ik mijn ID kaart voor het eerst niet te laten zien, later kom ik erachter dat ik alcohol vrije rode wijn kocht. Ik ben 21 vandaag, laat mijn sleutels alsnog bij de kassa liggen terwijl ik mijn boodschappen inpak om vervolgens thuis te zijn zonder sleutels, terug bij de kassa wijst de kassière mij er nog eens op dat ze me nog had gezegd mijn sleutels niet te vergeten, maar hier ben ik toch,sleutels vergeten. Één van mijn vriendinnetjes heeft de mooiste taart voor me gebakken, met bloemetjes erop! Langzaam wordt mijn kamer steeds voller, gevuld met de liefste mensen. Ik krijg een heel fijn boek als cadeau en een mooie plant. Die avond gaan we uit, met fietsen in de metro, gin uit een plastic flesje. Dit zijn van die nachten met de liefste mensen. Het loopt vrij makkelijke uit de hand en ineens zoen ik met de knapste jongen die ik ooit heb gezien.

Het IFFR is volop aan de gang, ik kijk een hele fijne film : HEIS

III

Het is in de avond, het is koud en in de winter en ik heb zin in een ijsje, ik neem een sof ijsje. Ik ben vrij vroeg op mijn werk, of vrij laat - het is 20:30. Voor het IFFR is er een feestje voor fancy mensen, en ik ben benoemd tot garderobe samen met een collega en gelijk een fijne vriendin. Garderobe staan is iets moeilijker dan verwacht, maar we overleven het en we krijgen af en toe eten en drinken toe gestopt. Ik ruik voor het eerst dat mijn baas ruikt naar hem met zijn krullende haar. Het feestje is veel later afgelopen dan verwacht, het is vreemd om de plek leeg te zien, de discoballen lijken vrij verloren. Om 02:30 gaat de sleutel in het slot en de volgende dag staat de wekker weer om 07:30. Mijn mobiel verdrinkt tijdens de fietstocht naar huis.

Stage is begonnen, lange leuke dagen, treinreizen en veel schrijven. En lezen. Ik lees één van mijn favoriete boeken in de trein (ik kan niet goed kiezen). Veel en vaak zit ik in de trein voor stage, en tijdens die trein ritten lees ik boeken. Dit boek heb ik voor het eerst (en tegelijkertijd laatst tot nu) vijf jaar geleden gelezen. Nu merk ik ongemerkt hoeveel liefde met hem lijkt op de van in het boek.

"Ik bewoog mijn lijf een klein beetje naar achteren, voelde Daafs adem tussen de haartjes van mijn nek en de warmte van zijn lichaam heel dicht naast me. De laatste centimeters tussen ons in verdwenen, we werden naar elkaar toe gezogen. Mijn benen pasten precies in de bocht van de zijne en mijn rug raakte zijn borst. We pasten precies in elkaar, alsof ik in een mal gleed, speciaal op mijn lijf gemaakt. We pasten als duplo in elkaar , volmaakt en vanzelfsprekend. "

Uit : Je blijft - Anna Drijver

Nu heb ik een berichtje van hem, of ik dit weekend kan afspreken, ik antwoord niet, ik kan niet maar zou willen dat ik wel kon, en door het niet uit te spreken voelt de kans groter om hem toch te zien.

Het is de dag om te stemmen, ik ga nog eerder weg van huis dan normaal. Ik stem op centraal station en het is gigantisch druk. Het is een dag dat de zon langzaam tevoorschijn komt en met ons flirt. Voor stage moet er ontzettend veel gebeuren, latex produceren, latex naaien. Ik besluit op een picknick kleedje buiten te zitten en meters latex met de hand te naaien. Het is goed en fijn zo.

Ik lig deze ochtend iets langer in bed dan gebruikelijk, ik ga vandaag niet naar stage maar naar werk. De geiser van mijn huis wordt gemaakt, wat betekend dat de douche weer warm kan in plaats van alleen koud, feest. Ik stap op de fiets naar werk, mijn benen trappen hard om snel genoeg op werk te komen. De Erasmusbrug staat open, die staat altijd lang open, als ik wacht kom ik laat, te laat. Ik besluit naar het dichtstbijzijnde metro station te fietsen, de metro gaat onder de maas door. Het is een gigantisch metro station, met van die lopende banden die ze ook op Schiphol hebben, ik fiets erover heen en ga gigantisch snel. Ik open de deur, geef de plant water (hij gaat bijna dood, ik werk minder, minder liefde voor de plant) ik verander de etalage en dagdroom de rest van de dag een beetje. Die avond zie ik hem, we praten uren, zoveel verhalen in te halen. Over stage raak ik moeilijk uitgepraat en hij weet precies de dingen die ik niet weet en met al dagen afvraag.

Zijn arm vormt zich om mijn schouder, dwaalt af na mijn middel. Ik vind zijn vingers in de mijne. Ik wil dat je gaat, ik wil dat je blijft. En hoewel je me nu heel stevig vasthoudt, mijn koude lichaam helemaal door dat van jouw wordt verwarmd. Weet ik ook dat je me weer los gaat laten, wij ontglippen elkaar uiteindelijk altijd, om vervolgens rondjes om elkaar te blijven draaien.

Ik probeer te ontsnappen aan zijn greep, steel de dekens alleen voor mezelf, het lukt een beetje. Niet veel later tilt hij me weer op, ik zweef bijna als een vliegtuigje, hij probeert me onhandige kusjes te geven terwijl ik boven hem balanceer en hij me steeds hoger de lucht in tilt. Nog even raken we elkaar niet kwijt. Pas vroeg in de ochtend weer, als ik de trein weer richting stage neem. Ik zit bij je achterop naar het station. De laatste zoen.

VII

Weer eens trappen mijn benen hard rond om snel te fietsen, werken, na de cocktails (verstopt in groene gezonde uitziende smoothies - ook tijdens werk) de avond ervoor was opstaan iets moeilijker dan normaal. Ik neem mijn ontbijt terwijl de eerste klanten alweer binnenstromen. Ik ben nu al stijf en dan moet vanavond nog komen. Rond vier uur vertrek ik van werk naar de schouwburg, Fabian wacht buiten al op mij, via de artiesten ingang gaan we naar binnen. We krijgen de code voor de kleedkamer, in de kleedkamer staan de vier emmers gevuld met slijm al klaar, de afgelopen dagen op stage heb ik 40 liter slijm geproduceerd, en een fantastisch recept gemaakt (je kan er bellen mee maken, slijmbellen!) Maar nu staan de 4 emmers in de kleedkamer van de schouwburg in Rotterdam, klaar om vanavond te kunnen schitteren. We eten nog een ijsje voordat we aanschuiven bij het eten, ik schep veel te veel op, want iedereen zegt dat ik dat en dat en dit en dat ook moet proberen. Fabian en ik grappen al dat we na het eten niet meer in de latex pakken zullen passen. De lichten worden geregeld, muziek klaar gezet (last minute, zoals alles), een backstage fotograaf/filmer wordt toegewezen, de kleedkamer die ons is toegewezen is aan de andere kant van het gebouw waar we zullen opbouwen. We kleden ons om terwijl er een stuk of tien mensen hun pauze houden in de ruimte waar wij in ons onderbroek staan om vervolgens in een latex pak te wurmen.

Het latex pak zit gigantisch strak om mijn lichaam van top tot teen gehuld in een zwart latex pak, alleen gaten rond mijn ogen en mond. Maar daarover heen komt al snel een masker en daarover heen nog een zwarte panty. Het is tijd om klaar te zetten, ik klim de tafel op en wordt onder het slijm geplakt, wat langzaam van me af begint te druppen. Na een half uur zitten, is het tijd om de zaal in te rijden en voor twintig minuten zo stil mogelijk te zitten en het slijm van me af te laten druipen. Ik zie niks, slijm voor mijn ogen, ik hoor mensen, ik hoor fototoestellen, ik voel af en toe een hand mijn lichaam langzaam aanraken. Af en toe fluistert Bart in mijn oor hoeveel minuten er voorbij zijn.

De eerste ronde zit erop, Fabian en ik worden beide weer terug gereden naar de plaats waar we ons weer kunnen bewegen en waar we het masker en slijm van ons mogen afhalen. Mensen komen naar ons toe, moedigen ons aan en zijn vooral gefascineerd door de strakke latex pakken, het is echt een fetish.We hebben we veel seksistische opmerkingen gekregen maar gelukkig nog veel meer verwonderde mensen. Na een uur begon het hele feest weer opnieuw. De tijd ging sneller en ik voelde me eindelijk de danser (haha) die naar binnen mocht via de artiesten ingang. Het gaat sneller voorbij deze keer, er zijn nog veel meer mensen die kijken (ik zie nog steeds niks) maar hoor zoveel stemmen en voel de warmte van alle mensen lichamen. Voor ik weet worden we weer terug gereden, maken we ons schoon met baby doekjes en staan er mensen op een rij om daar weer foto's van te maken. Later douche ik me schoon en fris in de kleedruimte en krijg ik een t-shirt van Fabian. We krijgen muntjes om drinken te halen, de biertjes zijn snel op en Bart haalt later de biertjes uit de artiesten koelkast om stiekem onze glazen mee bij te vullen. Wat een avond/nacht.

21 december 2016. Het is in de ochtend, donker en veel vroeger dan normaal. Opgewonden en zenuwachtige kriebels hebben een plaats gevonden door mijn hele lichaam. Mijn wekker gaat nog niet, maar slapen lijkt ook niet meer te lukken. Ik draai me om, rek me uit, doe me ogen dicht. Een paar secondes later stap ik uit bed, slapen lukt niet meer.

Bij de AH to go haal ik nog een broodje, stap in de trein richting Breda, het is de intercity direct en het verbaasd me altijd hoe snel deze trein gaat. Bij Breda stap ik over richting Tilburg, waar ik vervolgens later overstap naar Eindhoven. Ik zie het 11:11 worden, ik doe een wens waarvan ik hem eigenlijk niet durf te maken.

Zoekend loop ik langs een verlaten industrie gebied, hier ergens zou zijn atelier moeten zijn. Na een paar keer op en neer te zijn geweest vind ik het. Het is er groot en koud, de elektrische kachel blaast warme lucht uit, maar het vult niet de hele ruimte. Er hangen schetsen voor het project dat vandaag afgerond moet worden en waar nog aan begonnen moet worden. Door de hele ruimte is werk verspreidt wat ik eerder in musea heb zien hangen en wat ik nog in musea moet zien. Hij is er zelf nog niet, wat zorgt voor veel papier, nietjes, experimenten en lijm uit het lijmpistool. Zodra hij binnen is beginnen we met vragen aan elkaar te stellen, te lunchen, praten over fascinaties en te brainstormen over het project van vandaag. Maar heel veel woorden gebruiken we hier niet voor.

De lunch is voorbij, taken verdeeld en papier wordt geknipt. Ik knip grote vlakken uit het mooiste papier wat ik ooit heb gezien, het is rood en reflecteert en beweegt in het licht. Probeer het papier te vormen, gebruik naalden, veiligheidsspelden en maak vooral gretig gebruik van de nietmachine. Uiteindelijk begint het op een kledingstuk te lijken, de laatste nietjes, niet ik pas in het kledingstuk terwijl hij het aanheeft. Hij is warm, bijna klam. Het kan weer uit, het kan weer aan. Het rode papier is getransformeerd in een kledingstuk, iets wat je aan en uit kan doen. Kriebels van blijdschap.

"Wat vond je van vandaag?" Aan de kriebels in mijn buik en de spierpijn in mijn mondhoeken wist ik zelf al dat ik het één van de leukste dagen vond, het was zo ontzettend fijn. Ik vertel hem over hoe enthousiast ik ben, hoe fijn het was, deze eigen droom wereld gevisualiseerd zien worden. Hij vraagt mij of ik zijn stagiaire wil worden. Knijp me, maar dit is echt, ik ga echt stage lopen bij Bart Hess.

Het is donker, frisse lucht, wandeling naar station. Dromerige treinrit met belletjes naar werk en een vriendinnetje. Twee uur later weer in Rotterdam. Ik haal het nog net om op tijd de winkel te sluiten, krijg een chocolade reep van mijn baas als avondeten en met een biertje in mijn hand sluiten we de winkel af - klaar voor de karaoke en gelijk ons personeelsborrel.

Biertje uit de winkel, naar de buren voor de kerstmis karaoke, gluhwein, niet zo lekker, wel met extra gin. Vals liedjes meezingen, songteksten alsnog verkeerd uitspreken, een extra biertje. Mijn collega's zijn fantastisch lief en leuk en mijn baas zegt dat we in 2017 meer en beter moeten leren drinken. Nog een liedje aanvragen, in de winkel staan terwijl het al vrij laat is, kerstpakket krijgen, weer door naar de buren voor meer liedjes en dansjes, chocolade koekjes van vreemde krijgen, laatste liedje zingen. Belachelijk laat met z'n drieën in de gesloten winkel staan, alle tassen + kerstpakket meeslepen naar de metro, stukje rennen, laatste metro naar huis net gehaald. Dit was een fijne dag.

Met oliebollen in één van de drie tassen die ik vanochtend bij me draag fiets ik de Erasmusbrug tegemoet. Mijn fiets komt amper vooruit en ik besluit dan ook maar te gaan lopen, dat gaat sneller in dit geval. Lege banden worden meestal niet optijd opgepompt bij mij, wat weer vaak zorgt voor stress in de ochtend en een rood aangelopen hoofd bij aankomst. Rood aangelopen kom ik aan op mijn werk, deze ochtend geen lekkage, lichten die niet aangaan en kassa's die het niet doen. Tot zover gaat die goed.

Het is rustig, we eten oliebollen in de winkel. Zoeken op internet naar dure huizen (die we zometeen kunnen kopen omdat we de 30 miljoen winnen), zetten koffie, drinken thee. Af en toe pakken we een verlaat kerst cadeautje in. Een andere collega komt langs met nog meer oliebollen, die ze samen met haar opa heeft gebakken. We eten nog meer oliebollen. Het is bizar dat ik nu pas begin te beseffen dat het de laatste dag van 2016 is. Ik heb nog niet eens stilgestaan bij mijn goede voornemens, maar misschien heb ik die nog niet? We praten, maken selfies om naar de rest van het team te sturen, met gelukkig nieuwjaar wensen erbij. Plakken stickers van de winkel op onze fietsen en denken erover na om één op ons hoofd te plakken, maar doen het toch maar niet. Het is fijn als je collega's vrienden worden waarmee je op een woensdag in de karoakebar belandt (dit is een verhaal voor een andere keer). Ik sluit de winkel af met de sleutels die nu al een paar maanden aan mijn sleutelbos hangen, 2016 je was mooi en 2017 wordt mooier.

Ik fiets gelijk door naar een vriendinnetje, omdat ik al een beetje laat ben voor het etentje en omdat ik mijn kleding vanochtend al in één van de drie tassen had gestopt en omdat ik lui ben en niet extra kilometers wil fietsen als dat niet noodzakelijk is. De tafel is zo ontzettend mooi gedekt en de mensen met wie ik ben zo ontzettend fijn. We kleden ons om en uit en om. Ik heb een mega strakke donkerblauwe jurk aan en besef me dat ik best een vaker wat anders aan mag dan de jeans en de trui van mijn broer waar ik de afgelopen maanden in heb geleefd.

Gluhwein, gin tonics, champagne, bier, alles gaat door elkaar heen. Maar ik merk het niet. We dansen op de deuntjes die uit de laptop komen en eten drie toetjes door elkaar heen. We branden sterretjes en praten elkaar bij over alle stages die gelopen gaan worden, vakanties die gemaakt zijn, vakantie die beleefd gaan worden en lachen om de dansjes die we doen op Beyoncé. We tellen af naar het nieuwe jaar, draaien Happy New Year van Abba. Daarna volgen heel veel knuffels en dansjes op liedjes van destiny child en britney spears. 2017 je bent nu al fijn.

We stappen op de fiets richting een feestje, buiten zien we vuurwerk, wensen we mensen een gelukkig nieuwjaar. Fietsen we verkeerd, staan we in de rij buiten en rillen we van de kou. Binnen staat er minder fantastische muziek op dan die we thuis aan het draaien waren. Maar de vele spiegels en neonverlichting compenseren dat grotendeels. We dansen, zien mensen die we kennen, rennen rondjes rond.

Opeens zie ik hem staan, met zijn krullende haar. We hadden afgesproken elkaar niet meer op te zoeken sinds dat ik was verhuisd, maar dit was al mislukt. Nu voel ik de aantrekkingskracht weer, ik wil niet op hem af lopen maar we praten al. Ik wens hem een gelukkig nieuwjaar en loop weer bij hem weg. Vriendinnetjes en mensen van school trekken me mee naar de dansvloer en daar dansen we tot de uren voorbij vliegen. Hij was nog langs gekomen om te vertellen dat hij naar huis ging, dat we snel weer bij moesten praten - morgen misschien. Ik blijf dansen, maar vind me een uur later toch richting ons oude huis fietsen, nu nog steeds zijn huis.

Hij kust me, mijn handen zijn zo koud en warm ze op aan zijn warme rug. Hij zet thee voor me en luistert naar al mijn verhalen die ik hem al die gemiste tijd had willen vertellen. Het voelt ongelooflijk fijn om mijn hoofd op zijn schouder te laten rusten, samen onder de dekens te verdrinken, verstrengeld elkaar het mooiste kleden.

Een paar uren later word ik wakker, zijn armen om mijn middel. En ik ben er nog niet uit of dit een goed of juist een slecht begin is geweest van 2017. Heel wat uren later geeft hij me een kus als ik weg ga en ik weet dat dit niet de laatste zal zijn.

November, ineens en ook alweer 9 dagen verder. Terwijl de zomerhitte nog maar sinds gisteren verdwenen lijkt te zijn, worden de winkels al weer gevuld met kerstballen en chocolade pepernoten (dit laatste is positief, heel positief). De zomerhitte is verdwenen en daarmee ook de nachten van plakkende, zwetende lichamen in bed, met ramen open - in de hoop op een koel zomerbriesje. Nu zou je me niet meer vreemd aankijken als ik de dekens over mijn naakte lichaam gooi als kippenvel op mijn lichaam verschijnt. Maar het is november nu. Herfst bijna winter. Het wordt elke dag donkerder en kouder en ineens is alles waar ik naar verlang thuis, met geurkaarsen en de eerder genoemde chocolade pepernoten.

Ik ben verhuisd, verliet daarbij het mooiste dak en een fijne 'per ongeluk in slaap mee val' huisgenoot. Maar ik kreeg er een huisje voor terug met balkon, een verwarming (die het doet!) en een broertje die vaak bij me slaapt + een kat.

+ sindskort heb ik het leukste baantje ooit en ben ik ineens stage mails aan het versturen. Help het gaat allemaal zo snel, dat echt leven.

(even een korte update - maar ik ga mijn boekje erbij pakken en weer meer schrijven)